Het laatste woord

‘Hij was 23 jaar héél gelukkig getrouwd met Hanneke.’ De stok van Hannekes moeder valt kletterend op de stenen vloer. Even fronst hij zijn wenkbrauwen, gaat dan verder, de vragende blikken ontwijkend. ‘Zijn hele leven stond in dienst van zijn gezin.’ De stok wordt niet opgeraapt. Hanneke kijkt voor zich. De kinderen snikken. Joop dit, Joop dat, het gaat maar door.      ‘Joop, jongen, nu sta je voor de hemelpoort.’
            Joop en de hemelpoort? En daar zou hij dan al vier dagen staan! Nee,  Joop had niets met de hemelpoort, ook niet met hel of vagevuur. Hij was ervan overtuigd dat de atomen die zijn lichaam hadden gevormd, na zijn sterven zouden opgaan in de oneindige kosmos, om later, met andere atomen, opnieuw een lichaam te vormen, een ziel te zoeken en wéér op weg te gaan, andermaal een doodlopende weg.
            Hij eindigt, legt zijn hand op de kist, waarbij hij onmiskenbaar de indruk wekt de deksel nog wat te willen aandrukken.

 Als ik het crematorium verlaat staat mijn besluit vast. Ik ga mijn eigen necrologie schrijven. Géén verdraaiing van feiten, verkeerde nuances en foute klemtonen.
            En wat gaat het anderen aan of ik héél gelukkig, gewoon gelukkig, of niet gelukkig was getrouwd.  Nee, enkele bijzondere momenten, wat mensen nog even bedanken, een smakelijke broodmaaltijd wensen aan degenen die al jaren van plan waren weer eens langs te komen et cetera.
            En een mooi slot in de trant van: huil niet lieve mensen, wat mij is overkomen  kunnen ook jullie niet ontlopen.
            Wanneer begin ik. Ogenschijnlijk tijd genoeg. Maar Joop, Joop zag de tram niet aankomen, hij stak de weg over, dat wil zeggen, tot halverwege. Hier rijdt geen tram, maar waarom langer wachten. Mijn geheugen is al zo door en door onbetrouwbaar, en het zal er niet beter op worden. Relevante zaken kunnen in een supplement worden opgenomen. Ik zit in ‘de laatste trein’, de meeste cruciale momenten zal ik wel achter me hebben.   

Thuis gekomen start ik mijn laptop, maak een document aan: c:\ crematie laatste woord.doc’.

   Ik ben verwekt op de dag dat mijn vader, die tuinder was, 975 bosjes selderij boste, of een dag later, een dag eerder kan ook, 1.120 bosjes. Eigenlijk is de exacte dag niet belangrijk, evenmin als het aantal bosjes. Het selderijseizoen liep van begin maart tot ver in april. Daar tussen dat groene kruid, opwekkend, depressie- en jicht verdrijvend, is een moment geweest waarop ik mij instinctief voorbereidde op de grote strijd die mijn vader die avond, nacht of morgen, een dag later, een dag eerder, maar toentertijd, in gang zette. Het moment waarop mijn leven zou aanvangen.
   Al schrijvend besef ik dat iemand tijdig op de hoogte moet geraken van mijn inspanning. Hoe weten mijn lieve nabestaanden anders dat er een levensverhaal klaar ligt? Je gaat toch niet aan het ontbijt, eerste paasdag bijvoorbeeld,  komen met: ‘Oh ja, nog iets, mijn necrologie staat op mijn laptop: c:\…  Password: vagevuur (‘hel’ heeft te weinig letters).